Mijn schoonmoeder had door de schrik alleen de eerste zin aan de telefoon gehoord, dat hij op de ic was opgenomen. Het hoe en waarom hebben ze wel verteld, maar dat kwam niet binnen. We mogen de I.C. niet zelf bellen ivm de drukte. Twee keer per dag wordt er naar ons gebeld met een update. Dat zal rond 10 uur in de ochtend zijn. Als ze om 11 uur nog niet hebben gebeld, wisselen positieve en negatieve gedachten elkaar af. “als het niet goed zou gaan, hadden ze ons al wel gebeld”, “ze zijn zo druk bezig met hem, dat ze geen tijd hebben om te bellen” , “het is druk, dus het wordt gewoon wat later”, “het gaat niet goed, ze zullen straks wel bellen met slecht nieuws”, “geen nieuws is goed nieuws”….
Om 12 uur, als al onze nagels opgevreten zijn, besluiten we toch maar om zelf te bellen, het duurt nu wel heel lang.
Hij is stabiel gelukkig, ze zijn heel de ochtend met hem bezig geweest om hem goed te installeren. Vandaar dat ze nog niet hadden gebeld. Pfff, gelukkig. Er valt een deel van de last van onze schouders.
Als je het zelf ervaart komt het besef pas echt binnen: er is zoveel spanning aan de andere kant van de lijn is, als je familie gaat bellen.
Na 4 dagen op de I.C. is mijn schoonvader weer in staat om zelf te ademen. Supersnel voor iemand met Corona, wat een geluk (bij het ongeluk). Hij weet zelf niets meer van de tijd op de I.C..
Mijn schoonvader zegt later tegen ons dat het voor hem heel raar was, voor zijn gevoel was hij gewoon gaan slapen en de volgende dag wakker geworden, nog even ziek als dat hij was. Zelfs nog wat erger, omdat zijn lichaam zo slap aanvoelde. Toen kreeg hij te horen dat er ondertussen 4 dagen waren verstreken, waarin hij op de I.C. had gelegen.
Het euforische gevoel van zijn vrouw en kinderen kon hij in eerste instantie niet plaatsen, waarom was iedereen zo blij terwijl hij nog zo ziek was. Niets wetende van het dal waaruit hij was gekropen.
De dagen daarna komt dat besef steeds meer binnen en krijgt hij te horen wat hij heeft meegemaakt.
De tegenstrijdige gevoelens bij patiënten en familie herken ik ook tijdens mijn werk als verpleegkundige op de corona afdeling. De familie heeft alles bewust meegemaakt, terwijl de patiënt in slaap was.
De zorg die mijn schoonvader heeft ontvangen is heel goed geweest. Weken later heeft hij het er nog over. Wat is hem het meest is bijgebleven? Dat de verpleegkundigen alle protocollen hebben gevolgd, dat ze de medicatie op tijd hebben gedeeld, dat ze hem geholpen hebben met de verzorging? Nee, dat soort dingen zijn vanzelfsprekend. Waar hij het nu nog over heeft zijn de (helemaal ingepakte) verpleegkundigen en artsen die tijdens de zorg een praatje maakte, die even bij hem kwamen zitten, toen hij zo bang was, die een hand op zijn arm legde en vertelde dat het normaal is wat hij voelt…. De aandacht voor hem als persoon. De namen van de verpleegkundige/artsen weet hij niet meer, maar het gevoel dat ze hem gaven, zal hij nooit vergeten.
Dat is waar de zorg om gaat, dit is wat je voor iemand kan doen. Zo maak je het verschil.
En dan ben je geen held, dan ben je een professional !!
